خلاصه
شیطان پرستی یک حرکت مکتبی، شبه مکتبی و یا فلسفی است که هواداران آن شیطان را یک طرح و الگوی اصلی و قبل از عالم هستی میپندارند. آنها شیطان را موجودی زنده و با چند وجه از طبیعت انسان مشترک می‌‌دانند. شیطان پرستی را در گروه "راه چپ" مخالف با "راه راست" طبقه بندی می‌کنند. دست چپی‌ها به غنی سازی روحی خود در جریان کارهای خودشان معتقدند. و بر این باورند که در نهایت باید تنها به خود جواب پس دهند. در حالی که دست راستی‌ها غنی سازی روحی خود را از طریق وقف کردن و بندگی خود در مقابل قدرتی بزرگ‌تر بدست می‌‌آورند. لاوییان‌ها در واقع خدایی از جنس شیطان و یا خدایی دیگر را برای خود قائل نیستند. آنها حتی از قوانین شیطان نیز پیروی نمیکنند. این جنبه اعتقادی آنها به طور مکرر به اشتباه نادیده گرفته می‌شود و عموماً آنها را افرادی میشناسند که شیطان را به عنوان خدا پرستش می‌کنند.
چند شعر از حافظ شیرازی
رواق منظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست
به لطف خال و خط از عارفان ربودی دل
لطیفه های عجب زیر دام و دانه توست
دلت به وصل گل ای بلبل صبا خوش باد
که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست
علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن
که این مفرح یاقوت در خزانه توست
به تن مقصرم از دولت ملازمتت
ولی خلاصه جان خاک آستانه توست
من آن نیم که دهم نقد دل به هر شوخی
در خزانه به مهر تو و نشانه توست
تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار
که توسنی چو فلک رام تازیانه توست
چه جای من که بلغزد سپهر شعبده باز
از این حیل که در انبانه بهانه توست
سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد
که شعر حافظ شیرین سخن ترانه توست
بقیه در ادامه مطلب......
ادامه مطلب ...مردم دیده « مشفق کاشانی »
مردم دیده به هر سو نگرانند هنوز چشم در راه تو صاحب نظرانند هنوز
لاله ها ، شعله کش از سینه داغند به دشت در غمت ، همدم آتش جگرانند هنوز
از سراپرده غیبت ، خبری باز فرست که خبر یافتگان ، بی خبرانند هنوز
رهروان ، در سفر بادیه حیران تواند با تو آن عهد که بستند ، برآنند هنوز
ذره ها در طلب طلعت رویت با مهر هم عنان تاخته چون نوسفرانند هنوز
طاقت از دست شد ای مردمک دیده ! دمی پرده بگشای که مردم نگرانند هنوز
*****
ترسم آخر « نصیر »
ترسم آخر که شب هجر به پایان نرسد روز وصلت به من بی سروسامان نرسد
هر چه از آتش دل ، سوزم و فریاد کنم کس به داد من غمدیده نالان نرسد
دوش گفتم غم دل را به طبیبی ، گفتا : درد عشق است ، یقین دان که به درمان نرسد
دل دیوانه ما ، گشته چه خوش جای گزین شانه ای کاش بر آن زلف پریشان نرسد
گو به یعقوب ، تو را صبر فراوان باید یوسف گمشده ات زود به کنعان نرسد
*****
صبح قیامت «میرزا نصرالله (صبوری) سپاهانی
خوشا کسی که به صبح قیامت از دل و جان همی به دوستی صاحب الزمان خیزد
شهنشهی که اگر بنده ای به درگه او ز روی صدق نشیند خدایگان خیزد
شهی که در شب میلاد او فرشته حسن ز عرش از پی آرایش جنان خیزد
فزون ز حد مکان است از آن چو ذات خدای به لامکان بنشیند ز لامکان خیزد
اگر تهی شود از فیض او جهان یک دم چو صورتی است که از قالبش روان خیزد
جهان ز جای نجنبد مگر به یاری او که تن ز جای به یارایی روان خیزد
امید خلق جهانش چو آستین گیرد مراد هر دو جهانش ز آستان خیزد
نه هر که سکه « یا صاحب الزمان » زد و داد ز سکه اش شرف صاحب الزمان خیزد
شرف به دست دهنده است نی به سکه سیم فضیلت قلم کاتب از بنان خیزد
به هیچ حل معمای سر حق نشود اگر نه ذات شریفت به ترجمان خیزد
نظر یادتون نره(حاجی)
گر قسمتم شود « سید رضا موید »
گر قسمتم شود که تماشا کنم تو را ای نور دیده ! جان و دل اهدا کنم تو را
این دیده نیست قابل دیدار روی تو چشمی دگر بده که تماشا کنم تو را
تو در میان جمعی و من در تفکرم کاندر کجا برآیم و پیدا کنم تو را ؟
یابن الحسن ! اگر چه نهانی ز چشم من در عالم خیال هویدا کنم تو را
همچون « مویدم » به تکاپو مگر دمی ای آفتاب گمشده ! پیدا کنم تو را
بقیه در ادامه مطلب ...
*****
مثنوی (زمزمه ی دلباختگان )از آیت الله مکارم شیرازی دامت برکاته
برو ای باد صبا کن گذری ببر از ما سوی آن شه خبری
تو مهین پادشه خوبانی تو در این پیکر عالم جانی
جام دل از غم تو لبریز است سینه پراخگر و آتش خیز است
فاش می گویم و دلباخته ام به تو ،از غیر تو پرداخته ام
من همان روز که بشناختمت یک نگه کردم و دل باختمت
تو همان عیسی روح اللهی وارث صدق کلیم اللهی
آدم و نوح نبی اللهی بهترین پور خلیل اللهی
تو محمد تو حسین و حسنی یادگارو خلف بوالحسنی
بهر دیدار تو ودر تابو تبم سخت شیدایی آن خال لبم
گر نبودی تو ،افلاک نبود آب و باد و آتش و هم خاک نبود
آدم بوالبشر از کتم عدم ننهادی به جهان هیچ قدم
عدل افسانه شده چون عنقا قلب خونا به شده چون صهبا
حاش لله که عنایت نکنی مخلصان غرق کرامت نکنی
(ناصر )م از کرمت آگاهم کمترین خادم آن درگاهم
(با تلخیص)
ادامه مطلب ...
قصیده ای از شهید شیخ فضل الله نوری
ای آن که کسی سرو چو قد تو ندیده چون لعل لبت غنچه ز گلزار نچیده
چون نرگس مستت به همه گلشن عالم نه دیده چنین دیده و نه گوش شنیده
خضر ار لب لعل تو نمی کرد تمنا تا حشر به سرچشمه حیوان نرسیده
نشناخته گفتند گروهی که خدایی پس مدشناسای تو را چیست عقیده
واقف نشد از سر توی ای مخزن اسرار جز عارف چل ساله که در خرقه خزیده
می کرد تجلی اگر این یوسف ثانی دلباختگان دل عوض دست بریده
دانم به یقین گر به رخت پرده نبودی کس یوسف کنعان به کلافی نخریده
در مردمک دیده و از دیده نهانی پیدا و نهان ،غیر خداوند که دیده
دانی زچه در پای گل سرخ بود خار از بس که به گلزار زشوق تو دویده
فاخته سان بهر تو با نغمه ی کوکو هر لحظه از این شاخ بدان شاخ پریده
از چیست که بلبل شده دلباخته ی گل زین رو که یکی روز گلی دست تو دیده
زان روز که من باخته ام نرد محبت دانسته ام آخر به کجا کار کشیده
دیری است زند زلف تو اندر دل مانیش افسون ،نکند چاره ی این مار گزیده
پنهان زعدویی ،زمحبان زچه ای دور جان ها به لب از ،هجر تو ماه رسیده
جز شربت لطف تو نداریم تمنا حلوا به کسی ده که محبت نچشیده
*****
ادامه مطلب ...