مردم دیده « مشفق کاشانی »
مردم دیده به هر سو نگرانند هنوز چشم در راه تو صاحب نظرانند هنوز
لاله ها ، شعله کش از سینه داغند به دشت در غمت ، همدم آتش جگرانند هنوز
از سراپرده غیبت ، خبری باز فرست که خبر یافتگان ، بی خبرانند هنوز
رهروان ، در سفر بادیه حیران تواند با تو آن عهد که بستند ، برآنند هنوز
ذره ها در طلب طلعت رویت با مهر هم عنان تاخته چون نوسفرانند هنوز
طاقت از دست شد ای مردمک دیده ! دمی پرده بگشای که مردم نگرانند هنوز
*****
ترسم آخر « نصیر »
ترسم آخر که شب هجر به پایان نرسد روز وصلت به من بی سروسامان نرسد
هر چه از آتش دل ، سوزم و فریاد کنم کس به داد من غمدیده نالان نرسد
دوش گفتم غم دل را به طبیبی ، گفتا : درد عشق است ، یقین دان که به درمان نرسد
دل دیوانه ما ، گشته چه خوش جای گزین شانه ای کاش بر آن زلف پریشان نرسد
گو به یعقوب ، تو را صبر فراوان باید یوسف گمشده ات زود به کنعان نرسد
*****
صبح قیامت «میرزا نصرالله (صبوری) سپاهانی
خوشا کسی که به صبح قیامت از دل و جان همی به دوستی صاحب الزمان خیزد
شهنشهی که اگر بنده ای به درگه او ز روی صدق نشیند خدایگان خیزد
شهی که در شب میلاد او فرشته حسن ز عرش از پی آرایش جنان خیزد
فزون ز حد مکان است از آن چو ذات خدای به لامکان بنشیند ز لامکان خیزد
اگر تهی شود از فیض او جهان یک دم چو صورتی است که از قالبش روان خیزد
جهان ز جای نجنبد مگر به یاری او که تن ز جای به یارایی روان خیزد
امید خلق جهانش چو آستین گیرد مراد هر دو جهانش ز آستان خیزد
نه هر که سکه « یا صاحب الزمان » زد و داد ز سکه اش شرف صاحب الزمان خیزد
شرف به دست دهنده است نی به سکه سیم فضیلت قلم کاتب از بنان خیزد
به هیچ حل معمای سر حق نشود اگر نه ذات شریفت به ترجمان خیزد
نظر یادتون نره(حاجی)
گر قسمتم شود « سید رضا موید »
گر قسمتم شود که تماشا کنم تو را ای نور دیده ! جان و دل اهدا کنم تو را
این دیده نیست قابل دیدار روی تو چشمی دگر بده که تماشا کنم تو را
تو در میان جمعی و من در تفکرم کاندر کجا برآیم و پیدا کنم تو را ؟
یابن الحسن ! اگر چه نهانی ز چشم من در عالم خیال هویدا کنم تو را
همچون « مویدم » به تکاپو مگر دمی ای آفتاب گمشده ! پیدا کنم تو را
بقیه در ادامه مطلب ...
*****
مثنوی (زمزمه ی دلباختگان )از آیت الله مکارم شیرازی دامت برکاته
برو ای باد صبا کن گذری ببر از ما سوی آن شه خبری
تو مهین پادشه خوبانی تو در این پیکر عالم جانی
جام دل از غم تو لبریز است سینه پراخگر و آتش خیز است
فاش می گویم و دلباخته ام به تو ،از غیر تو پرداخته ام
من همان روز که بشناختمت یک نگه کردم و دل باختمت
تو همان عیسی روح اللهی وارث صدق کلیم اللهی
آدم و نوح نبی اللهی بهترین پور خلیل اللهی
تو محمد تو حسین و حسنی یادگارو خلف بوالحسنی
بهر دیدار تو ودر تابو تبم سخت شیدایی آن خال لبم
گر نبودی تو ،افلاک نبود آب و باد و آتش و هم خاک نبود
آدم بوالبشر از کتم عدم ننهادی به جهان هیچ قدم
عدل افسانه شده چون عنقا قلب خونا به شده چون صهبا
حاش لله که عنایت نکنی مخلصان غرق کرامت نکنی
(ناصر )م از کرمت آگاهم کمترین خادم آن درگاهم
(با تلخیص)
ادامه مطلب ...
قصیده ای از شهید شیخ فضل الله نوری
ای آن که کسی سرو چو قد تو ندیده چون لعل لبت غنچه ز گلزار نچیده
چون نرگس مستت به همه گلشن عالم نه دیده چنین دیده و نه گوش شنیده
خضر ار لب لعل تو نمی کرد تمنا تا حشر به سرچشمه حیوان نرسیده
نشناخته گفتند گروهی که خدایی پس مدشناسای تو را چیست عقیده
واقف نشد از سر توی ای مخزن اسرار جز عارف چل ساله که در خرقه خزیده
می کرد تجلی اگر این یوسف ثانی دلباختگان دل عوض دست بریده
دانم به یقین گر به رخت پرده نبودی کس یوسف کنعان به کلافی نخریده
در مردمک دیده و از دیده نهانی پیدا و نهان ،غیر خداوند که دیده
دانی زچه در پای گل سرخ بود خار از بس که به گلزار زشوق تو دویده
فاخته سان بهر تو با نغمه ی کوکو هر لحظه از این شاخ بدان شاخ پریده
از چیست که بلبل شده دلباخته ی گل زین رو که یکی روز گلی دست تو دیده
زان روز که من باخته ام نرد محبت دانسته ام آخر به کجا کار کشیده
دیری است زند زلف تو اندر دل مانیش افسون ،نکند چاره ی این مار گزیده
پنهان زعدویی ،زمحبان زچه ای دور جان ها به لب از ،هجر تو ماه رسیده
جز شربت لطف تو نداریم تمنا حلوا به کسی ده که محبت نچشیده
*****
ادامه مطلب ...
سروده هایی از چند شاعر
اشعاری از حکیم متاله حاج ملاهادی سبزواری (اسرار)
جام جهان بین
شهر پر آشوب و غارت دل و دین است باز مگر شاه ما به خانه ی زین است
آینه ی روست یا که جام جهان بین آتش طور است یا شعاع جبین است
با که توان گفت این سخن که نگارم شاهد هر جایی و پرده نشین است
شه تویی ای دوست در قلمرو دل ها کشور جانها تو را به زیر نگین است
خسرو عالمم به چشم نیاید اگر تو اشارت کنی که چاکرم این است
بر سر بالین بیا که آخر عمر است رخ بنما کاین نگاه باز پسین است
هر که به روی تو دید زلف تو ،گفتا کفر به دین همچو شب به روز ،قرین است
نیست چو ،بی نور لطف نار جلالت نار تو خواهم که رشک خلد برین است
در خورم "اسرار " تنگنای جهان نیست مرغ دلم شاهباز سدره نشین است
ادامه مطلب ...